Uitreiken cheque, Brownsberg en Holi Paghwa

Uitreiken cheque, Brownsberg & Holi Paghwa

Lieve allemaal,
De laatste keer dat ik heb geschreven is alweer ruim twee weken geleden. De hoogste tijd voor een verslag dus. Bereid je voor, want hij kan nog al lang worden. Ik heb in die twee weken aardig wat gedaan.
Helaas voor jullie zit er nog niet echt verbetering in het weer. Hoop dat dat snel beter gaat worden, ben al die tijd wel blijven hopen hoor! Hier is het weer nog steeds oke.. Af en toe een regenbui(tje), maar verder hebben we niks te klagen.

Nou daar gaan we, haha!
Zoals gezegd had ik spullen gehaald voor het kindertehuis om mee te knutselen op dinsdag. De volgende dag, woensdag 13 maart, had ik de spullen meteen meegenomen. Alle kinderen waren enthousiast aan het kleuren, tekenen, knippen en plakken. Mooi om te zien dat ze daar al blij van worden. Er werd me zelfs gevraagd wanneer ik het weer mee zou nemen. Die avond nam Anne-Lotte afscheid, want ze zou 16 maart terug vliegen naar Nederland. Dat is een van de meiden waar ik ook mee heen ben gekomen. We hebben lekker gegeten bij een restaurantje op Blauwgrond. Omdat we met een grote groep waren, kregen we de gerechten op borden en niet a la carte. Lekker was het gelukkig wel.
De volgende dag was het donderdag en dat betekende kindertehuis. Daar ging het net zoals normaal, maar nu kwam vandaag voor het eerst de spellenbus. Die is opgezet door Tim&Joyce. Een stel uit Nederland dat daar geld in heeft gezameld en hier in Suriname allemaal spelletjes heeft gekocht. Er lag van alles in de bus: trampoline, net, springtouw, ballen, hoepels, hockeysticks en ga zo maar door. De kinderen keken hun ogen uit en waren lekker een middag aan het spelen. Met een aantal heb ik leuk meegespeeld. Ze zouden nog vaker langs komen, dus dat is mooi!
Die vrijdag was verder een rustig dagje met skypen, even naar de stad (waarbij de bus kapot ging.. Rust een vloek op bootjes en busjes waar ik in zit volgens mij), boodschapjes, eten (echt heel lekker, het waren wraps). Later die avond zijn we met een aantal huisgenoten naar The Garden gegaan waar we lekkere cocktails hebben gedronken en gezellig hebben gezeten. Hoewel het niet het plan was, zijn we daarna nog doorgegaan naar Touché. Daar hebben we nog een leuk een dansje gedaan en toen naar huis. Was echt een top avondje.
Het werd een kort nachtje, want ik lag er om 5 uur in en om 9 uur ging mijn wekker. De taxi stond een uurtje later voor de deur om ons (een aantal huisgenoten en ik) naar White Beach te brengen. Ook een opgespoten strand, ongeveer een uur bij Paramaribo vandaan. Echt wel mooi. Het werkt daar alleen met eb en vloed dus hoe later op de dag, hoe minder water. We hebben nog wel kunnen zwemmen en heel veel in de zon gelegen. Ik iets teveel, want toen ik even later in de schaduw was, zei Madelon: ‘’Oh jij bent echt verbrand, jij moet zeker niet meer in de zon gaan’’. Maar ik voelde niks. Toch heb ik haar advies maar opgevolgd. Thuis gekomen bleek het te laat. Ik had letterlijk een witte bikini aan en overal deed het pijn, vooral waar m’n bh zit. Uiteraard had ik gesmeerd, maar blijkbaar ging het harder dan ik dacht. ’s Avonds hebben we nog een barbecue gehad bij mensen die in een ander huis zitten. Alles was goed geregeld. Heb heerlijk gegeten en het was gezellig.
Zondag was echt een dagje niks doen. Ik had nog steeds veel pijn en alles ging in een laag tempo. In de avond maar weer eens een keer roti gehaald en zitten chillen.
Die maandag zijn we twee keer met de bus naar het kindertehuis gegaan. Fietsen ging echt niet. Daar was het de normale gang van zaken, geen noemenswaardige dingen. Dinsdag eigenlijk hetzelfde. Die dag heb ik de kinderen wel het spelletje stand in de mand en de bal is voor… geleerd. Het duurde even, maar de kinderen vonden het erg leuk uiteindelijk. ’s Avonds kreeg ik dan eindelijk de mail van Tjitra dat ze het sponsorgeld ontvangen had. Het heeft even geduurd, maar daar was het dan! Ik was super blij.
De volgende ochtend heb ik eerst een kaartje besteld voor Zand. Echt tof dat ik weer ga. Bij het kindertehuis aangekomen heeft Ingrid eerst alle kinderen uitgelegd wat ik in Nederland heb geregeld, van wie we het geld gehad hebben en wat er mee gedaan wordt. Van Ingrid moesten de kinderen wat terug doen en dus werd er een bedankbrief geschreven gericht aan meneer Breemhaar van alle kinderen persoonlijk met een tekening erbij. Alle kinderen heb ik op de foto gezet met hun werkje. Daarna kwam Tjitra en heb ik de cheque overhandigd aan de kinderen (niet aan Ingrid, want ze vond dat t geld en de waterpomp ten goede komt aan de kinderen en niet aan haar). Ze had ook €500,- contant in briefjes bij haar dus alle kinderen kregen een briefje van €50,- en waren helemaal blij. Met de komst van de waterpomp is er eindelijk stromend water in het kindertehuis. Het is een lang verhaal om uit te leggen hoe dat precies zit, dus als je dat wil weten, moet je het even persoonlijk aan mij vragen. Er is nu wel water, maar niet de hele dag. Helemaal leuk.
Die avond was er iemand jarig van het andere huis en daarom gingen we met z’n allen naar de bioscoop in de Hermitage Mall. Maar daar zit ook een MacDonalds dus ontstond automatisch het idee om ervoor lekker bij de Mac te gaan eten. Dat plan is uitgevoerd en was erg geslaagd. Zoals gezegd daarna naar de bioscoop. Het was de film 21 & Over geworden. Echt een hilarische film. Veel gelachen dus. Hier in Suriname zijn de films in het Engels zonder ondertiteling. Gelukkig was dat voor mij verder geen probleem.
Om 10 uur de volgende ochtend was Tjitra hier om de eerste inkopen te doen voor de waterpomp. Connecties hier in Suriname zijn super belangrijk, dat heb ik al wel gezien. Ik kreeg meer SRD’s voor mijn euro’s en de waterpomp en druktank hebben we met korting gehad. Verder die dag niks bijzonders. Wel echt leuk om dat proces van dichtbij mee te maken. Ik ben benieuwd wat ik er nog van kan zien voor ik weg ben.
Vrijdags heb ik even geskyped met mama en toen was het plan om naar Zus&Zo te gaan. Uiteraard ben ik mee geweest en hebben we daar met een aantal huisgenoten heerlijk geluncht. Een tosti ham/kaas, super lekker! Daarna even gaan shoppen met Esther. We hadden allebei nog een broekje nodig voor Holi Paghwa (je kunt erna je kleding weg gooien). En Esther wilde alvast wat souvenirtjes halen. Het was erg gezellig zo even shoppen. Helaas hadden we nog een kerel achter ons aan die allemaal rare dingen zei. Dat ga ik hier niet neerzetten. We zijn een winkel ingedoken en toen waren we hem kwijt. Ik heb ook mooi even inspiratie op kunnen doen en weet al een beetje wat ik voor wie mee terug neem naar Nederland. Ik haal het in mijn laatste weekend allemaal. Thuis gekomen hebben we boodschappen gedaan etc.
Omdat ik de volgende dag op trip zou gaan (mijn laatste die ik echt wilde doen) heb ik die avond ook nog even mijn tas ingepakt en ben ik niet al te laat naar bed gegaan.
Zaterdag 23 maart was het dan zover. De trip naar Brownsberg. Had niet echt een idee wat ik kon verwachten, maar ik had er zin in. Deze keer werden we thuis opgehaald en hoefden we niet naar ’t Vat. Om half 8 was de bus er en gingen we op weg. De eerste stop was voor het ontbijt bij de Bauxietfabriek in Pranam. De fabriek is van Amerikanen en zorgt ook voor veel stroomvoorziening in de stad. Daarna zijn we doorgereden naar een Indianendorpje waar we wat foto’s hebben genomen en even zijn gestopt bij de badplaats. Mij deden die huisjes een beetje denken aan de huisjes op Galibi, hoewel het wel een andere stam is, vertelde de gids. We zijn onze weg vervolgd richting Brownsberg. We zijn nog even gestopt bij Berg&Dal, het avonturen park met kabelbaan, bij de goudmijnen (die van de Canadezen zijn), bij een Brokopondodorpje waar we geen foto’s mochten maken (dan ontnamen we de mensen hun ziel… Hoezo bijgelovig?), bij het bord Brokopondo (deze keer wel foto’s gemaakt) en bij de stuwdam. Het blijft trouwens heel bijzonder om te zien hoe groen alles is en dat je gewoon op hele stukken weg praktisch niemand tegen komt.
Na de stuwdam zijn we doorgereden en kwamen we door een transmigratiedorpje dat door de regering is opgezet. Hele slechte huisjes en de gids vertelde ons ook dat de mensen niet heel gelukkig zijn ermee, maar iets anders is er niet. De laatste stop voor we de Brownsberg opgingen was voor de lunch en om van busje te wisselen. Zoals jullie merken hebben we best wat stops gehad, maar daardoor ook veel kunnen zien. Dat was wel echt leuk. De busjeswissel was noodzakelijk, omdat we zonder fourwheeldrive die hele berg niet eens op zouden komen. In het busje werden we door elkaar geschud niet te zuinig, soms zelfs gelanceerd en we reden ook vlak langs de afgrond. Het was nog erger dan de weg van Zanderij deze kant op. Op zo’n glibberige, natte bergweg komt het nog wel eens voor dat er busjes uit de bocht slippen of echt muurvast zitten. Gelukkig was het niet ons busje, maar we hebben er wel een moeten helpen (wat niet vanzelf ging, touw knapte twee keer). Daarna konden we weer verder omhoog. Het hobbelen en de rit omhoog (zonder het helpen van de bus) duurde ongeveer een uurtje.
Boven aangekomen hebben we de hangmatten geïnstalleerd en zijn ons toen klaar gaan maken voor een tochtje naar de Leoval. Een van de watervallen op de Brownsberg. Het was best een stukje afdalen en over boomstammen om stenen heen. We hebben lekker bij de waterval gezeten en anderen gingen eronder staan. Lekker verfrissend en bovendien heel mooi om te zien. De terugtocht was ietsje pittiger, want we moesten klimmen, maar het was goed te doen! Op het kamp droge spullen aangetrokken, want uiteraard was ik onderuit gegaan ergens.
Op een gegeven moment waren we een beetje aan het bijkomen en kletsen, toen we werden geroepen. De gids had een vogelspin gevangen. Ik stond op om te gaan kijken en zei nog: ‘’Ik ga er wel naar kijken, maar ik wil hem niet op me’’. Eenmaal daar maakte me het niet zoveel uit en hup die vogelspin werd op m’n armen gezet. Vond het eerst toch niet zo tof, maar later trok dat bij. Beetje harig, verder niks bijzonders. Toen kwam de vraag of ik hem op mijn hoofd wilde. Ook dat heb ik gedaan, maar hij viel een stukje naar beneden en toen liep hij op mijn borst. Even later zat hij daadwerkelijk op mijn hoofd. Best gaaf, haha. Gelukkig heb ik de foto’s nog. Na deze ervaring was het tijd voor het avondeten (Saotosoep). Die avond hebben we nog een avondwandeling gemaakt. Onderweg zijn we kikkers, padden en spinnen tegen gekomen. Nog weer wat later een nachtwandeling naar de Mazaronietop (top van de Brownsberg). Was niet veel te zien, want het was donker, maar het gaf wel een apart gevoel zo in het donker boven op een berg.
Terug op het kamp was het tijd om te gaan slapen.
De volgende ochtend bij het ontbijt werden we weg geroepen, omdat er brulapen te zien zouden zijn. Maar een schele kroot als ik ben, ik zag niks. Maar er was nog hoop voor mij, want toen ik goed keek, zag ik toch echt wat. En wel meer dan een . Na het ontbijt heb ik eerst in een kleiner groepje de Mazaronietop bij daglicht beklommen. En dat was echt zo’n super mooi uitzicht. Overal was het groen en je zag wat water. Slingerapen nog gehoord en verschillende vogels in de bomen zien zitten. Daar zijn we een tijdje blijven zitten om te kunnen genieten van het uitzicht. De andere groep was ondertussen naar de Ireneval aan het lopen. Het was de vraag of wij dat ook wilden doen. Om bij die waterval te kunnen komen was het ongeveer anderhalf uur lopen, maar niet recht naar beneden. We moesten daarvoor 230 meter afdalen, stapsgewijs uiteraard. Dat is op zich oké, maar daarna moet je ook weer naar boven. Ik heb lang getwijfeld, want het zou nogal wat van je conditie vragen enz. Toen heb ik de knoop met de anderen doorgehakt, we gingen dit doen. Nu in Suriname nu kan het en ik had geen zin in spijt.
De toch naar beneden was best pittig, omdat je de hele tijd bang was uit te glijden en ik had nog spierpijn van de vorige dag. Het was een soort van slijk waar je over heen liep. Het laatste stuk was echt super super glad en ook daar ging ik weer onderuit. Maar de tocht gaf als beloning de Ireneval. Deze was mooier dan de Leoval en ook wat groter. Heel gaaf om te zien. Helaas kwamen we bij de Ireneval in een tropische regenbui terecht en werd ik doorweekt. Toen het genoeg geweest was, zijn we terug gelopen. De voorspelling was dat deze tocht zwaarder zou zijn dan heen, maar ik ervoer dat niet zo. Op de heenweg waren we de andere groep tegen gekomen en had ik van Dominique een stok gekregen en daar had ik veel steun aan. Het klimmen was soms best zwaar, maar ik was niet bang de hele tijd te vallen dus lag het tempo hoger en was het een stuk beter te doen.
Bij het kamp aangekomen, kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn, haha. Het voelde wel als een overwinning, aangezien ik eerst nog twijfelde. Ik ben echt blij dat ik het gedaan heb.
Snel omgekleed, tas ingepakt, eten meegenomen en de bus in. De terugreis was een stuk sneller, want we hoefden niet meer ‘’overal’’ te stoppen. Wow, wat een ervaring was dat en ik kan echt terug kijken op een super trip.
De volgende dag was het maandag 25 maart en we moesten weer gewoon naar het kinderthuis. Ook nu de bus gepakt, want de spierpijn was nog steeds niet te zuinig. Die dag weinig bijzonders op het kindertehuis. Ze hadden geen huiswerk en hadden cadeautjes gehad van de kerk waar ze druk mee waren, dus Rosa en ik hoefden niet zoveel te doen. ’s Avonds nam Esther afscheid van de groep, want ze zou later die week op zondag vertrekken. Met z’n allen naar het pannenkoekencafé, waar ik lekker een pannenkoek met jonge kaas en ui heb gegeten. Sneu voor Esther, want ze was haar stem kwijt (nu nog steeds) dus ze kon haast niet praten met de anderen en ik moest een soort van vertalen. Een aantal gingen mee naar ’t Vat waar we als toetje een partycoupe ijs hadden. Echt genieten!
Dinsdagochtend moesten we om 10 uur in het kindertehuis zijn, vanwege de vakantie. We hebben maskers met ze gemaakt die Ingrid nog had. In de middag was ik vrij en ben ik met Esther naar de Chinees geweest voor Paghwa poeder en daarna heb ik bij de Steps (schoenen/slipper/sandalen winkel) nog nieuwe slippers gehaald. De huidige zou ik na Paghwa kunnen weggooien. Avond verder niks bijzonders.
Iedereen was de volgende dag vrij vanwege Holi Paghwa.
Van een aantal heb ik de vraag gekregen wat dat nu precies is. Het is een combinatie van verschillende feesten: een Lentefeest, een feest van de overwinning van het goede op het kwade en een Nieuwjaarsfeest. Om dat te kunnen vieren wordt er vooral met poeder gegooid en met verf gesmeerd wat met water gemengd moet worden. Dit is een typisch Hindoestaans feest en Suriname erkent alle bevolkingsgroepen met een Nationale feestdag. Dit was er ook een. Rond een uur of 17 zijn we met een aantal richting het Onafhankelijkheidsplein gegaan. Op dat moment waren we nog helemaal schoon, maar dit veranderde snel. Van alle kanten werd er gegooid en gesmeerd. Zeker toen we de anderen uit huis en de andere huizen tegen kwamen. Eigenlijk ging dit de hele tijd zo door. Maar de sfeer was super! Zonnetje, muziekje, drankje en de poeder niet te vergeten. Tot een uur of half 11 gebleven. Ik heb er nog nooit zo gekleurd uit gezien! Super leuk!!!
Thuis heb ik m’n T-shirt in de prullenbak gegooid net als m’n slippers. Broekje was weinig op te zien dus die heb ik nog (na weken en wassen). Veel spullen zijn niet meer te redden vanwege de kleurstoffen.
Echt een super feest: lekker met poeder gooien, beetje dansen en vooral veel gezelligheid. Moet je eigenlijk een keer meegemaakt hebben, is mijn mening! Dus als je ooit de kans krijgt…

Ik vind mijn verhaal wel weer lang genoeg..! Jullie zijn weer allemaal helemaal op de hoogte.. Nog ongeveer een maandje en mijn tijd zit erop. Ik heb niet echt meer trips op het programma staan. Dus het is afwachten wat er op mijn pad komt. Ik zal een volgend verslag proberen iets sneller te plaatsen, zodat ze wat minder lang worden… Over de foto’s.. Die beloof ik steeds, maar het internet hier werkt niet echt mee. Zal deze week weer eens kijken. Lieve mensen ik stuur wat zon jullie kant op (alweer)!

Tot het volgende verslag..

Brassa & liefs
Alyssa