Fort Zeelandia, kindertehuis en trip Galibi

Fort Zeelandia, kindertehuis en trip Galibi
Hallo koud Nederland,
Allemachtig ik heb anderhalve week zo’n beetje niks geschreven en weet ook even niet waar te beginnen. Nu denken jullie natuurlijk allemaal: bij het begin.
Laat ik dat doen.

De laatste dag die ik heb beschreven was een zaterdag. Die zondag zijn we met een groepje naar Fort Zeelandia geweest, op ongeveer een kwartiertje fietsen bij ons vandaan.
Van de rondleiding heb ik niet heel veel onthouden, haha. Maar het was wel mooi en ik ben blij het gezien te hebben. Wat me wel opviel was dat er over de Decembermoorden niet veel verteld werd. Misschien ligt daar wel een verbod op. Ik heb geen idee. Dit moet je eigenlijk wel gedaan hebben als je in Paramaribo bent, vind ik. Daarna hebben we nog wat foto’s buiten gemaakt van de gebouwen erom heen. Op de fiets gingen we verder naar het I <3 SU beeld (ja beeld, geval, hoe je het noemen wil). Met z’n allen zijn we er op de foto gegaan en ieder apart nog weer. Lekker standaard, maar o-zo-leuk. Toen zijn we richting het onafhankelijkheidsplein gefietst en daarna naar de Palmentuin. Ook daar hebben we foto’s gemaakt. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat je hier zo lang zit en daar geen foto’s van hebt. Als afsluiting hebben we bij een restaurantje tegenover de Palmentuin een lekkere tosti gegeten en wat gedronken. Die avond hadden we een barbecue georganiseerd ter ere van Dominique haar verjaardag (alleen was ze er zelf niet, omdat ze ziek was). Dat was erg lekker en gezellig.
En toen was het dan eindelijk maandag. De dag dat ik zou beginnen in het kindertehuis. Erg naar uit gekeken. Gelukkig ging Marjolein met ons mee. Zij werkte daar al 4 maanden en zou later de week stoppen. We gingen met een bus van de grote weg vlakbij huis en daarna stapten we over in een andere bus. Het is voor de eerste keer een aparte manier van doen. Marjolein heeft het ons goed uitgelegd in ieder geval.
Even de busregels op een rijtje (omdat ik het leuk vind dat met jullie te delen):
- Zover mogelijk doorlopen naar achter
- Een inklapstoeltje (die zitten in het midden van het gangpad opzij ingeklapt) klaar zetten als je ziet dat iemand daar wil gaan zitten
- Het stoeltje inklappen en opstaan als er iemand die achter je ergens zit uit wil stappen (als je niks merkt, word je op je rug getikt)
- Als je bij het raam zit en iemand wil naast je gaan zitten, moet jij eerst weg bij het raam, die ander bij het raam laten zitten en dan jij er naast
- Niet praten in de bus.
Oh en je kunt elk moment uitstappen. Dan moet je gewoon even op het knopje drukken en zodra de bus de gelegenheid heeft van de weg af te gaan, voegt ie uit.
Als je wil instappen, moet je gewoon langs de weg gaan staan en je hand opsteken. Het is gewoon wachten tot er eentje langs komt, want bustijden hebben ze hier niet.
Het laatste wat ik er even bij moet vermelden, is dat de bus pas wegrijdt als hij vol is. Eerder niet. Dus als jij er al inzit, kan het even duren voor hij vertrekt.
Een ritje kost ongeveer 30 eurocent (1.25 SRD) en daarvoor maakt het niet uit hoe groot de afstand is.
Tot zover het busverhaal.
We zijn goed en wel aangekomen bij het kindertehuis. Daar aangekomen was het tijd voor de huiswerkbegeleiding. Nogal een chaotische bedoeling op het eerste gezicht. Iedereen is ergens anders mee bezig. Ze hebben allemaal een agenda waar in staat wat hun huiswerk is voor de volgende dag. Alleen doet niet iedereen dat netjes (haha net kinderen). Gelukkig was Marjolein daar om te helpen. Als ze dat klaar hebben, moeten ze dingen extra oefenen, mogen ze lezen of tekenen. Na het huiswerk hebben we nog een spelletje gedaan met z’n allen en toen was het alweer tijd voor het eten. Rijst met vis, niet echt mijn ding. Maar onbeleefd om te laten staan dus toch maar opgegeten. Afscheid genomen met allemaal knuffels van alle kinderen. De namen zaten er nog niet helemaal goed in.
Eigenlijk gaat het elke dag zo. We nemen om 13u de bus en zijn er dan rond 14, doen huiswerkbegeleiding, eventueel een spelletje en daarna gaan we eten. Na het eten moeten we snel terug, omdat er anders heel weinig bussen gaan).
Vandaag hebben we voor het eerst gefietst naar de brandweerkazerne en zijn we daarna op de bus gestapt. Voor mij is het beter dat ik Rosa bij me heb, want zonder haar lukt het me nog niet om de weg te vinden (heen op zich wel, maar terug..). Eten is over het algemeen rijst met groente en kip of vis. Een keer hebben we noodles gehad en die vind ik wel echt ranzig, maar ook dat heb ik weg gekregen (wel met hulp van een glas mierzoete ranja.
Een dag was er vorige week een uitzondering. De donderdag ben ik ’s morgens begonnen en moest Rosa ’s middags. Ingrid (de huismoeder) had een afspraak en ik moest op het kleine jongetje passen van 1.5. Dat was best oké! Beetje spelen flesje geven en op bedje leggen. Ondertussen lees ik de krant. Het werd al snel een beetje saai, omdat hij sliep en ik niks meer te doen had, want die krant had ik al drie keer gelezen. Maargoed ook wel eens leuk een keer wat anders.
Inmiddels ken ik alle namen en ben ik al helemaal gewend aan de gang van zaken. Rosa en ik moeten nog even wat dingen kopen om mee te knutselen, maar dat komt nog.
De kinderen zijn overigens super lief en erg knuffelig. Ik vind ze nu al helemaal leuk! Blij dat ik weer met kinderen kan werken, heb dat toch wel een beetje gemist. Alle namen ken ik nu ook, maar dat was al na twee dagen. Had nu iets langer de tijd nodig dan normaal, haha.
Vorige week woensdag zijn we er even uit geweest en hebben we een drankje gedaan bij de Garden. Bijna allemaal hadden we een lekkeren cocktail. Super lekker en erg gezellig. Een soort van loungebar waar je lekker kunt chillen. Toevallig was het karaoke avond en hebben we zowaar met z’n allen Het is een nacht gezongen. Prima avondje dus. Donderdagavond zijn we naar ’t Vat geweest, wat naast de Garden zit, om ook even met z’n allen te zitten voor een drankje (je kunt er ook eten als je wil).
Zo zeg hee wat is de bediening hier traag. In Nederland was je al drie keer weg gelopen, maar hier blijft iedereen braaf zitten. Ze zien je ook bijna niet als je nog eens wat wil bestellen. Dus je zit er best een tijdje, zonder dat je veel bestelt. Typisch Surinaams denk ik dan maar. Na ’t Vat zijn we uitgeweest en wel naar de Havana Lounge. Deze is als enige open op de donderdagavond. Tot half 2 wordt er alleen maar salsa muziek gedraaid en pas daarna gaat het echt los. Super leuke mixen met de muziek van nu. Omdat ik deze ochtend vroeg was opgestaan om op te passen, hield ik het rond half 3 voor gezien. Samen met nog een aantal hebben we een taxi besteld. Ook dit was een super geslaagd avondje.
Zaterdag was dan eindelijk de dag van mijn eerste trip die zou gaan naar Galibi. Een eiland dat hoort bij Suriname. Het staat vooral bekend vanwege de schildpadden die eieren leggen vlakbij Galibi op een eiland. Dat is ook de reden dat we daar naar toe gingen.
We werden ’s morgens vroeg opgehaald en reden ongeveer in 4 uur naar de Marowijne rivier. Onderweg kwamen we langs veel dorpjes waar echt niks was en we reden over super slechte wegen. Bijna nog erger dan van Zanderij naar Paramaribo. Een aantal wegen waren van bauxiet en super hobbelig. Met een bootje zijn we over de Marowijne rivier gevaren naar Frans Guyana, waar we een marktje hebben bezocht. De mensen daar spraken Frans, reden in Franse auto’s en betaalden met euro’s. Ik had echt geen idee dat het bij de Europese Unie hoort, maar dat bleek daar dus. Leuk om daar ook eens even een kijkje te hebben genomen.
Onze reis werd vervolgd in het bootje en na een beetje te zijn nat geregend, kwamen we na anderhalf uur aan op Galibi. De kamers van de lodge waarin we verbleven werden verdeeld en een aantal sliepen in een hangmat. Ik sliep samen met Esther (dacht ik, dat komt zo nog) in een drie persoons kamer. Na de installatie zijn we een rondje gaan lopen over het eiland. De van oorsprong indianen wonen in kleine krotjes van golfplaten. Af en toe kom je een onafgebouwd huis tegen (van steen) of wel een afgebouwd huis. De mensen hebben praktisch niks en koken doen ze op een vuurtje. Vuil wordt niet opgehaald dus dat verbrand men. Grof vuil wordt gewoon gedumpt op het strand. Beetje jammer om te zien. Met een aantal hebben we wat foto’s gemaakt. Jammer dat het een beetje bewolkt was, anders zag het er nog tropischer uit met de palmbomen en het strand. Toch bijzonder om daar te zijn met z’n allen. Ik had het nog nooit zo gezien.
Na het rondje eiland hebben we gewacht op het eten. Dat zat allemaal bij de tripkosten inbegrepen. Er werd goed voor ons gezorgd. Bami met kousenband en kip! Eerder op de dag al een roti rol gehad (erg pittig vanwege de peper, twee keer geblust :P). Ik heb er lekker van gesmuld. Na het eten hebben we gewacht tot een uur of half 10 en zijn we gaan varen naar het eiland waar de schildpad de eieren zou gaan leggen. Best spannend in het pikkedonker op een bootje ergens op zee. Je ziet praktisch niks en hoort alleen het geluid van het bootje. Het leek wel een totaal andere wereld, echt bijzonder.
Aangekomen op het eiland was daar dan eindelijk de schildpad van ongeveer anderhalve meter, 250 kilo en rond de 80 jaar. Ze was druk eieren aan het leggen. Schildpadden zijn dan zo in trance dat je ze kan aanraken. Dat liet ik me natuurlijk geen tweede keer zeggen.. ;). Voelt best hard aan, maar wel glad. De gids die erbij zat, had een ei uit het nest gehaald en dat in zijn handen gehouden. Iedereen mocht hem even vasthouden. Zo’n ei is net iets groter dan een pingpong bal, maar wel net zo rond en wit. Oh en hij is wat slijmeriger. De eieren werden na het leggen zorgvuldig afgedekt en de schildpad draaide zich om, om richting zee te gaan. Dat duurt best een tijd, want het kost allemaal erg veel energie. Ondertussen begon het te stortregenen en regenden we zeikersnat. Ik had wel een poncho aan (lees vuilniszak) die net lang genoeg was om mijn bovenlichaam droog te houden.
Weer op het eiland aangekomen heb ik mijn kleding uitgehangen en zijn Esther en ik naar bed gegaan. Toen werd er op de deur geklopt en stond Jenny (de vrouw van de touroperator) daar. Ja ik kom zo hier liggen, roep maar als jullie klaar zijn. Dus wij gingen dat echt niet doen, maar waren er ook niet zo van gediend. Uiteindelijk sliepen we dus met z’n drieën. Voor zover ik slapen kon, want Jenny snurkte nogal.
De volgende morgen waren we om 10 uur allemaal klaar voor het ontbijt en hadden we 11 uur eten. Na het ontbijt hebben we over Galibi gewandeld met onze touroperator. Hij gaf wat meer uitleg en liet ook een ander deel van het eiland zien dan dat we eerder hadden gedaan. We zijn langs verschillende gebouwen gelopen. Zo heb ik ook een schooltje bezocht, wat ik als juf natuurlijk erg leuk vond om te zien. Aan het eind van de tour over het eiland, brachten we nog een bezoekje aan Galibi Zoo. Stel je daar niet teveel van voor. Neusberen, doodshoofdaapjes, toekan, capibara en een schildpad zijn enkele voorbeelden. Heel veel meer dieren zaten er niet. De toekan heeft op mijn arm gezeten, de schildpad heb ik vastgehouden en de doodshoofdaapjes hebben over me heen gelopen. Ze waren op een gegeven moment met z’n drieën. Super leuk allemaal. Toen ons bezoek erop zat, was het tijd om de spullen te pakken en het eiland te verlaten. Onderweg nog overgestapt, omdat ons bootje het begaf en wederom zeiknat geregend. Die poncho hielp ook niet meer. Op land aangekomen nog even geplast bij het politiebureau waar we de sleutel kregen met het kaartje cel eraan. Dat was niet de bedoeling (nee echt niet :P) dus kregen we snel de sleutel van het toilet. Weer een ervaring rijker, doorweekt op het toilet. In de bus aangekomen hadden de meeste mensen zich al omgekleed. Ik heb een schoon shirt aangetrokken, maar een broek had ik niet meer droog. Wel een handdoek. Die heb ik dus maar om mijn boxer heen geslagen en zo zat ik 4 uur lang in de bus. Alles beter dan zeiknat op mijn klapstoeltje te zitten. De weg was precies hetzelfde als heen, hoe verrassend. Thuis aangekomen alles uitgehangen en opgeruimd en toen was het weekend alweer om.
Ik ben echt heel blij dat ik dit heb mee mogen maken, heb mogen zien en heb mogen ervaren. Zou willen dat meer van jullie dat kunnen, dus als je ooit de kans krijgt… Grijp ‘m!

Nu heb ik vier kantjes vol getikt en ben ik er even klaar mee, haha! Genoeg leesvoer voor jullie. Foto’s volgen snel, heb nog niet echt tijd gehad om ze uit te zoeken en op mijn laptop te zetten.

Tot het volgende verslag!

Liefs vanuit (het (ook in de regen) warme) Paramaribo!!!